Μαγια Ρουσσου
ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1984
ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΗ
Δρομος το
σωμα σου
Ανοιγμένος, λεύτερος
Καθώς
πλατύς κι απέραντος
Κοίτεσαι καταγής
Γιέ
μου
Σκάλα ψηλή
το σώμα σου
Και πάνω σου
Ανέβαινε η
πατρίδα για το φως
Μερόνυχτα
Πόσα
μερόνυχτα – το αίμα σου έπηζε
Ο χτύπος
της καρδιάς σου, το δάκρυ σου
Στάλα –
σκαλί
Χτύπος –σκαλί
Δάκρυ – σκαλί
Κι
από τα σκορπισμένα μέλη σου
Κάθε
κομμάτι ακριβό
Σκαλί
Κι από τα
θρυματισμένα σου όνειρα
Κι από την
τσακισμένη σου ιαχή
Κι από την ομορφάδα
σου
Την τόλμη, την αγάπη σου
Μερόνυχτα
– πόσα μερόνυχτα
Μαλάζοντας το αίμα
και τον βόγκο
Έχτιζες, Γιέ μου, τ’οθρανού
τη σκάλα
Μέσα απ’το
δάσος της σιωπής
Στου τραγουδιού
Μ’οδήγησες
τη χώρα
Σ’ευχαριστώ
Σε προσκυνώ
Και
σου φιλώ τα πόδια Γιέ μου
ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ
Αυριο θα
πεθάνω
Μα δεν το ξέρω
Κι ετσι κάθομαι
κι ονειρεύομαι
Και με κυρίεψε η
αγωνία
Για την καταστροφή
Που δε θα
με προλάβει
Και χαιρομαι για τις
αγνώριστες χαρές
Και πολεμώ για
τ’άφταστα όνειρά μου
Αύριο θα
πεθάνω
Και σκέφτομαι να σπείρω
αγρούς
Και σκέφτομαι να ζήσω
Να
γεράσω
Σπίτια να χτίσω κι εκκλησίες
Και
κλαίω για τους νεκρούς μου αγαπημένους
Που
΄θστερά μου θα πεθάνουν
Και για
τ’απροφταστα παιδιά μου, σκεφτομαι
Σπάργανα
πρεπει να ετοιμάσω
Αύριο
που θα
πεθάνω
ΛΑΟΣ
Δεν θα σας
πω τίποτα
Βρήτε τ’όνομά μου
Βρήτε
τον τόπο μου
Το χρώμα μου, τους γονιούς
μου
Τους δημίους μου
Ίσως σας πω
κάτι
Κάτι
Για τους
θανάτους μου...
Αλλά εσείς
Τα ξέρετε
όλα
Καθώς πειθήνια σκύβετε
Και
σκάβετε
Και τρώτε
Και κοιμάστε
Κι
εγώ είμαι όλοι οι νεκροί
Κι οι
πικραμένοι
Κι εσείς οι καλοί κι
ανίδεοι
Δήμιοι
Η ΑΡΝΗΣΗ
Σε θυμάμαι
που αρνιόσουν νε παραδοθείς.
Ελεγες
Δεν
είμαι χώμα και δε θα γίνω χώμα
Ετσι
λέγατε όλοι σας
Στη λιτανεία έκεινη.
Ολοι
που είχατε αρνηθεί να λιώσετε.
Σε
θυμάμε τεντωμένη
Σχεδών ορθή
Με την
ωραία σου όψη
Τόσο πεισματικά
αναλλοίωτη
Απαράλαχτα πραισιωμένη
από τα μαλλιά
Λίγο μονάχα πιο θαμπά
από πρώτα.
Μισόγυμνη, με ράκη που δεν
είχαν αρνηθεί
Αδιάφορη
Σοβαρή
Στο
καροτσάκι που έσερνε εκείνος
Κάτω από
λαμπερό χειμονιάτικο οθρανό.
Κι
έλεγες
«Δεν είμαι χώμα!
Ήμουν
όνειρο που δεν κάρπισε
Ζωή που δεν τέλειωσε
Άνθρωπος που δεν συνεχίστηκε
Ήμουν
ψυχη αθάνατη, κι η παντοδυναμία Σου
Όλα
αυτά χώμα δεν θα τα κάνει»
Καθώς
σ’ακολουθούσα
Σ’ακουγα που έτσι
έλεγες
Με τα βαριά παντοτινά σου
μάτια
Αμετάκλητη.
Σ’έβλεπα
παγωμένη
Σχεδόν ορθή, νε τραβάς
μακριά
Κι απόρησα που τα μαλλιά σου
ανέμιζαν
Όπως στους ζωντανούς...
ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Έτσι που
διάβηκε στιγμή η ζωή
Π’αστραψε κι
έσβησε
Χτυπώ το στήθος μου
Κατάματα
γιατι δεν κοίταξα τη λάμψη της
Γιατί
σπάταλα δεν ξοδέφτηκα
Γιατί δεν
παραδόθηκα
Με στροβιλίσματα, ύμνους
και χορούς
Κι αφού ήταν να πεθάνω
Γιατί
δειλά, ξυστά
Να κατεβώ του άδη το
γκρεμό
Σερνάμενη στην πλάτη?
Γιατί
πλατιά αγκαλιά, ανοιχτή
να μην χυθώ
στο
μοιραίο μου χάος
βοθερά,
γιορταστικά,
ολόψυχα
σε μια στιγμή
ολάκερη ζωή
αντίς ετο΄θτη η ανοιχτή
πληγή
της ύστερης ανώφελης μετάνοιας?
ΒΑΝΑΥΣΕΣ ΩΡΕΣ 1963
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ 1965
ΓΙΑΤΙ 1966
ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ 1972
ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΗ 1974
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ 1979
ΧΝΑΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ 1979
ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ 1982
Η ΣΦΑΓΗ 1972
JOSE ORTEGE Y GASSET: Αναζητώντας εναν Γκαιτε εκ των ένδον δοκιμιο ανάτυπο περ. Ηπειρώτικη Εστία, 1972
JOSE ORTEGA Y GASSET: Η Εξέγερση των Μαζών – προλογος για Γαλλους δοκιμιο ανάτυπο περ. Ηπειρωτική Εστία , 1972
FRANSISCO DE MONCADA:Η εκστρατεία των Καταλανών και των Αραγωνέζων στην Ελλάδα, Ηπειρώτικη Εστία, 1973-75
GAYETANO ROSSEL: Ιστορία της Ναυπάκτου, περ. Ηπειρωτική Εστία, 1977.
ALONSO DE LA BARRERA: Αφήγηση των συμβάντων της αρμάδας του Αγίου Συνδέσμου κλπ. Εγγραφο του 1571 αδημοσίευτο, σχετικο με την Ναυμαχία της ναυπάκτου, 1977.
ΑΝΩΝΥΜΟΥ Λαζαρίγιο ωτε Τόρμες, Ηπειρωτική Εστία ανατυπο, 1977.
GREGOR MARANION: Ο Γκρεκο και το Τολέδο, Ηπειρωτική Εστία Δοκιμιο, 1979.
ALLENDE SALVADOR: Ομιλια στους φοιτητές, Ηπειρωτική Εστία, 1980.
ERNESTO SABATO: Το Τούνελ. Εκδόσεις Αστέρι, Μυθιστόρημα 1981.
JOSE
DONOSO: LA CASA
DE CAMPO – Οι
βαθύπλουτοι Βεντούρα και οι ανθρωποφάγοι,
εκδ. Αστάρτη Μυθιστόρημα, 1983
OCTAVIO
PAZ: Η ανακάληψη της αρχής
– δοκίμια – Ηριδανός 1983.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η Μαγια Ρουσσου γεννηθηκε το 1937 στην Αθηνα. Οι γονεις της, Αννα Μεθενιτου και Πετρος Ρουσσος ηταν και οι δυο μικρασιατικής καταγωγης και διατηρουσαν σχεσεις ανα τον κοσμο. Με την έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου ο πατερας της οντας στην Γαλλια για εμποριο αποφασισε να φυγει προς Νότια Αμερικη. Η γυναικα του δεν τον ακολούθησε. Η Μ. Ρούσσου ετσι μεγαλωσε στην Αθηνα στο πατρικο της σπιτι και φιλοδοξούσε νε σπουδάσει Αραβικα και φιλολογια. Ωστοσο επελεξε να παει στην Βενεζουελα οπου ο πατερας της θα την βοηθουσε να προωθησει την καριέρα της ως πιανιστα. Εκει εζησε μονο εναν χρονο και μετα γυρισε στην Αθηνα στην μητέρα της. Το 1967 παντρευτικε και εκανε τρια παιδια εκ των οποίων εζησε το ενα. Με τον συζηγο της ταξιδεψε σε ολη την Ελλαδα. Οταν επέστρεψε στην Αθήνα προώθησε τα συγγραφικα της ενδιαφεροντα και δουλεψε ως καθηγητρια πιανου. Πέθανε το 1989 μετα απο μακροχρονια αρρωστια. Ηταν πολυταλαντη καλιτέχνης και εκτως απο μουσικη και ποίηση αγαπούσε την χαλκογραφια και την ζωγραφικη. Ειχε εντονο πολιτικο πνευμα και ειχε φιλιες με αντιφρονουντες ποιητες απο ολο τον κοσμο. Ειχε παρασταθει σε συνεδρια ποίησης στην Ισπανία, Δανία, Πολωνία και Βουλγαρια.
|
|
|
Ancient Greece |
Medieval Greece / Byzantine Empire |
Modern Greece |
|---|---|---|
|
Science, Technology , Medicine , Warfare |
Science, Technology, Arts |
Cities, Islands, Regions, Fauna/Flora , |
